Znała ze szczegółami całą jego przeszłość, poczynając od dnia, gdy został szeregowym policjantem, na tajnej pracy dla amerykańskiego rządu kończąc. Jego związek z rodziną panującą miał romantyczny rodowód, jednak Emmett nie był marzycielem. Gdy po uprowadzeniu Rosalie książę Carlise zwrócił się do niego z prośbą o pomoc, nie odmówił, mimo iż wycofał się już z czynnej służby. Rosalie została uwolniona, ale na skutek szoku straciła pamięć. Podczas długich miesięcy, gdy walczyła z amnezją, Emmett miał za zadanie ochraniać ją i jednocześnie prowadzić śledztwo. Wkrótce on i księżniczka zakochali się w sobie. Po rychłym ślubie Emmett odmówił przyjęcia książęcego tytułu, za to zgodził się objąć funkcję szefa ochrony.

- To się musi udać - mruczała Bella pod nosem, gdy razem z Emmettem instalowali materiały wybuchowe.
dodał, widząc jej niepokój. - Cała rodzina wyjechała na lato do Hawkscliffe Hall w Yorkshire.
Tęsknił za Bellą tak bardzo, że aż bolało. Tysiące razy posyłał ją do wszystkich diabłów, jednak ból nie mijał. Odkąd go odrzuciła, pragnął jej jeszcze mocniej. Wmawiał sobie, że nie jest warta, by na nią spojrzeć. Oskarżał ją o oziębłość i brak serca. Jednak wyobraźnia ciągle podsuwała mu obraz roześmianej, długowłosej kobiety zbierającej muszle na słonecznej plaży.
- A więc dobrze.
- Skoro nalegasz...
Becky puściła jego uwagę mimo uszu.
niosę ciasto. Może wreszcie przytyjesz troszeczkę – kobieta zamruczała pod nosem,
- Emmett się tym zajmie.
śmierć. Carnarthen nie zdołał jej uratować.
Alec, z zawadiackim uśmieszkiem, skinął ręką ku niemu.
- Ach! - Eva pospiesznie zatkała buteleczkę korkiem.
Badał ją nimi uważnie, uśmiechając się przy tym pięknie wykrojonymi ustami. Wiele razy widziała go na zdjęciach, skrzętnie zbierała każdy strzęp informacji o nim. Zapoznała się ze wszystkim, co w ciągu dwudziestu lat zebrano na jego temat. Powinna więc go znać, a jednak czuła się zaskoczona. Teraz zrozumiała, dlaczego kobiety gotowe były dla niego umierać, a mężczyźni marzyli o tym, by posłać go na tamten świat.
teraz jeszcze Adam widział go w takim stanie. Co za porażka…! – Jak ja wyglądam? –
Właśnie mieli się rozejść, gdy na górze stuknęły drzwi.

Shelby miała wrażenie, jakby po kolei osuwały się wszystkie fundamenty, na których opierało się jej życie.
- Nic mi nie będzie - zapewniła, chociaż była już całkiem przemoczona.
Shelby szybko zaciągnęła rolety. W rogu pokoju stał wieszak na kapelusze; na wyrzeźbionym z drewna konarze
Marla spojrzała na niego surowo.
Miała na sobie pantofle na wysokich obcasach w tym samym
Cissy przeprosiła i wstała od stołu, tłumaczac, ¿e musi
Shelby odsunęła krzesło, wsunęła najważniejszy folder pod pachę i w tym momencie usłyszała, że jakiś
Usiadła na jednej z hustawek i odepchneła sie od ziemi.
- Tutaj - odpowiedziała, zdecydowana zachowac spokój. -
- Zabieram pania Cahill do lekarza. - Nick przeszedł obok
Monty zawahał sie, najwyrazniej jej nie ufał.
miały już sensu. Patrzyła smutnymi oczami na swoją ziemistą, niemal wychudzoną twarz.
powiedział tylko:
własnego doswiadczenia. Twój ojciec... twój ojciec... có¿,
jeszcze trzeba. Có¿, pan Cahill zajmie sie tym, gdy wróci do